دلایل پیشگیری بعضی از والدین از بازیهای کودکان چیست؟

والدین باید نسبت به فواید و اثرات مثبت و سازنده بازی و اسباب بازی ها آگاهیهای لازم را کسب نمایند. متأسفانه به دلیل دیدگاه سنتی نسبت به تعلیم و تربیت کودکان فاصله زیادی از دیدگاههای علمای جدید تعلیم و تربیت و روانشناسی دارند، و به جرأت می توان گفت حتی از دیدگاه دین مبین اسلام و سیره ائمه اطهار(ع) نسبت به بازی کودکان نیز مطلع نیستند.


بازی برای کودک یک امر طبیعی است و مانند تنفس، برای حیات، شادابی و طراوت کودک ضرورت دارد. اسباب بازی مناسب زمینه تحقق و غنا بخشیدن به بازی کودک را فراهم می آورد.

بازی با گل، خاک، شن و آب مورد علاقه کودکان و جزء بهترین، سازنده ترین، لذتبخش ترین و ارزانترین اسباب بازی ها محسوب می شوند. ولی با کمال تأسف باید گفت اکثر والدین، کودکان پاک طینت و آشنای به طبیعت و سرشت خویش را از بازی با چنین اسباب بازی هایی محروم و ناکام می کنند.

روزی پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد(ص) بر کودکانی عبور کرد که مشغول خاک بازی بودند. بعضی از اصحاب، آنان را از بازی نهی کردند، پیامبر گرامی(ص) فرمودند: بگذارید بازی کنند. خاک چراگاه کودکان است.

دلایل متعددی برای پیشگیری والدین از بازیهای کودکان وجود دارد که مهمترین علل آن به شرح زیر است:

* عدم اطلاع و آگاهی والدین از اثرات مثبت و سازنده بازی، در پیشگیری و حل مشکلات روحی و روانی کودکان



* کثیف شدن لباس کودکان: کودک نیاز شدیدی به جست و خیز و تحرک دارد، و هر چیزی که مانع تحرک و آزادی کودک شود برای رشد، سلامت و شادابی او مضر است. بازی به عنوان رفتاری پویا، فعال و سازنده برای کودک به منزله تنفس برای انسان است. اگر به کودکی بگوییم بازی نکن، ندو یعنی بمیر و نفس نکش. لذا بر والدین است که بستر و فضای مساعدی برای بازی و تحرک او فراهم نمایند.

مثالی که ارائه شد، گویای این واقعیت است که بعضی والدین به خاطر کثیف شدن لباس، کودک را از نیاز اساسی و ضروری بازی محروم می کنند.

شیرین امروز خیلی آراسته شده است، لباس، پالتو و کفشهای نو بر تن دارد. او خوشحال است، چون اکثر نگاههای دختران همسال خود را متوجه خود می بیند. دخترک به یاد سفارشهای مادر است که او را از کثیف کردن لباس تازه اش بر حذر داشته است، ولی وجود سایر کودکان که در مجاورت او مشغول بازی هستند او را وسوسه می کند.

ـ مادر، می شود بروم با آنها بازی کنم؟

ـ چه می گویی می خواهی لباست را کثیف کنی؟

دخترک ساکت می شود و این بار سنگریزه های کوچک را از زمین برداشته به بازی مشغول می شود ولی مادر:

سنگها را بریز زمین، مگر نمی بینی خاکی هستند و دستها و لباست کثیفت می شود.

شیرین غمگین می شود و فکر می کند تقصیر لباس تازه اش است و با تنفر به آن نگاه می کند. خم می شود تا بر روی شن خطوط ترسیم کند، ولی باز هم مادر:

ـ باز هم شروع کردی؟ بلند شو، لباست کثیف شد! 

کودک در می یابد که به خاطر لباس نو، نباید بازی کند، لذا بهتر است به خانه برگردد. در راه بازگشت به خانه، او دیگر متوجه نگاههای تحسین آمیز همسالان خود نبود. او در آرزوی لباس کهنه خود بود تا بتواند خیلی راحت با شن، خاک، سنگ و توپ به بازی مشغول شود 


انتخاب پوشاک نباید باعث شود تا بچه ها احساس کنند زندانی لباس هستند و چون لباس گران قیمت و جدیدی پوشیده اند بنابراین حق بازی کردن ندارند. در این مواقع بهتر است لباس گران قیمت برای آنها نخرید. لباس کودک باید سبک، راحت و گرم باشد و مانع جست و خیز او نشود.

بچه های طبیعی (سالم و راحت) هیچ گونه علاقه خاص مادرزادی نسبت به پوشاک ندارند. آنها ممکن است کت یا بلوزشان را در محلی رها کنند که یادشان نیاید آن محل کجا بوده است. ولی اگر پدر و مادرها نسبت به لباس پوشیدن وسواس داشته باشند آن را به فرزندانشان هم منتقل می کنند.

این نوع کودکان آنهایی هستند که از ترس کثیف یا پاره شدن شلوارشان از بازی با دیگران و یا بالا رفتن از درخت خودداری می کنند. به نظر می رسد بازی و خوشحالی کودک بیش از لباس اهمیت دارد و انتقادات دیگران از لباسهای کثیف کودک نیز از بازی و لذتی که از آن برده است، کم ارزش تر می باشد.